Archiwum autora: demoisellecurie

Oplata niczym wąż boa, odcinając dopływ powietrza do płuc. Ciągnie za sobą kolejne i kolejne, tworząc sieć trudną do rozerwania. Może to być niedomówienie, półprawda, zupełne łgarstwo lub fałszywa nuta. Często składane w dobrej wierze, by kogoś uchronić przed bolesną … Czytaj dalej →

Krokiem jednostajnym, znudzonym Kroczę wśród szarych, nijakich twarzy, Mechanicznie wykonujących wszystkie czynności. Bez zbędnych emocji malujących się na obliczach, Obojętnie, bezdusznie mają się do niedoli innego. Głusi i ślepi na potrzeby innych- nawet tych najmniejszych. Głupotą jest spodziewanie się jakiegoś … Czytaj dalej →

Trzy kroki od konfesjonału, dzieli mię od spowiedzi Trzy stuki zwiastują mój czas. Jak mam powiedzieć to, co chcę i powinnam?? Jak wymówić straszliwą prawdę?? Czy będzie łatwiej?? Będzie lżej?? Jak im powiedzieć by zrozumieli?? By pochopnie nie ocenili i … Czytaj dalej →

Dziwna cichość w gestach, Wzrok przyćmiony- jakby zamglony, Niemoc zrobienia wszystkiego, Jak suchy, rozpaczliwy wrzask Skierowany ku Niebu, gwiazdom, oceanom albo górom I pozostawiony bez echa, Najlżejszego pomruku, chociaż chrząknięcia. Rozpacz bezbrzeżna Tłumiąca wszelką nadzieję. A najgorsze to wyobcowanie- Choćbym … Czytaj dalej →

Wysoki dowód świetności narodu, symbol Francji,  Pierwsza Dama Paryża.  Chluba ludzkości, przykład naszego talentu i zręczności. Po zmierzchu rozświetlona milionem świateł- Niby Słońce. Wysoko, wysoko- sięga do gwiazd, Do chmur, do Nieba, do innych światów hen. Gdyby ktoś wspiął się, … Czytaj dalej →

Skrawki, które pozostały, Rzucone w głębiny niepamięci, Niedbale zapomniane, Porosłe chwastami, Z popękanymi nagrobkami, W szarej, suchej matni. Skrawki pamięci, które zachowałam, Wspomnienia słodkiej piosenki. Skrawki mnie- dziewczyny, którą byłam. To są zaiste skrawki, kawałki mnie, Jakby jeden członek pochodzący … Czytaj dalej →

Uczy nas lepiej niźli zwycięstwo, Gorzka, często brutalna, Ciągle potrzebna do złapania dystansu, Uwypuklająca nasze wady i błędy, Wzmacnia, hartuje. Jednych złamie na zawsze, Innych umocni maksymalnie. Nigdy nie jest delikatna czy łagodna.

Płynne, słodkie, białe mleko, Leniwie opadające ku ziemi, Przesłaniające karykatury drzew, Ukazujące ciepły blask bijący od latarni. Na krawędziach widoczności tańczą błędne ogniki, Szaleńczo pląsające w feerii barw.